Blog Peter Schell – deelnemer – 15-04-2019

Hallo allemaal,

Inmiddels ligt de daadwerkelijke Venloop een tweetal weken achter ons en graag wil ik jullie op de hoogte stellen van het verloop van mijn dreamteam ervaring. Nadat ik vorige keer schreef dat ik de trainingen op 6 februari had hervat en met fingers crossed uitkeek naar de Berden voorjaarsloop op 24 februari moet ik jullie bij deze vertellen dat ik ook bij die loop als toeschouwer langs de kant heb moeten staan. Het staat in mijn geheugen gegrift, 17 februari voelde ik wederom zaken in mijn kuit tijdensde duurlooptraining die me verhinderden verder te lopen.

Op 19 februari is er een echo gemaakt bij Vividus waar men letsel/irritatie met vochtophoping constateerde in mijn rechterkuit en dat het zeer onzeker was of dit binnen de resterende tijd tot de Venloop (ca 6 weken) afdoende zou kunnen herstellen. De moed zonk me in de schoenen en het huilen stond me nader dan het lachen. Al 5 maanden hard getraind en nu stranden 6 weken voor de wedstrijd ? No Way!! Ik prentte mezelf in mijn hoofd dat ik alles zou doen of laten om tijdig weer fit te zijn. ik zou iedereen laten zien waartoe een lichaam in staat is als je er zelf maar in geloofd. Vanaf dat moment heb ik rust genomen en op 27 februari voor het eerst weer naar Richard van Vividus voor massage en verdere beoordeling. Het voelde niet verkeerd (neigde echt naar overbelasting) en hij gaf me goede raad en moed dat ik met rustiger aan doen en verstand gebruiken hersteld zou kunnen zijn om toch mee te kunnen doen op 30 en 31 maart. s’avonds naar de training wezen kijken. Een bekende gaf me nog een tip om magnesium tabletjes te nemen en regelmatig bananen te eten scheen goed te zijn voor je spieren en herstel, ook dat heb ik ter harte genomen, je grijpt alles aan om te herstellen.

Vervolgens ben ik gestopt met Spinning (deed ik ook nog 2x per week, buiten het hardlopen) om me volledig en uitsluitend nog te concentreren op mijn herstel en de steeds dichterbij komende data eind Maart. Trainingen werden vanaf 2 maart weer rustig hervat, ook nu weer zonder kuit belastende oefeningen om maar zeker niets te forceren. Wekelijks naar Richard voor massages en het volgen van mijn herstel en ik begon er daadwerkelijk weer in te geloven dat ik het zou gaan halen.

Met mijn conditie zat het wel goed en op 11 maart heb ik voor mezelf een gok genomen om er voor mezelf achter te komen en vertrouwen op te bouwen of het nog zou kunnen en of ik er klaar voor was. 10, 11km hardgelopen in 1.01.28 en zonder last. Dat gaf de burger moed en ik had vanaf dat moment weer de overtuiging dat het ging lukken. Ik kreeg (terecht) die week tijdens de massage bij Richard op mijn donder dat ik de gok van die maandag had durven nemen. Had zomaar anders af kunnen lopen. Medisch gezien kon het namelijk niet dat ik al hersteld was voor zo’n inspanning. Moest vanaf dat moment echt voorzichtig blijven. Dat heb ik in mijn oren geknoopt en voor mezelf de beslissing genomen geen (onnodige) risico’s meer te gaan lopen. Vanaf nu trainen met de handrem er op en dat viel echt niet mee.

Al met al heeft het goed uitgepakt, zaterdag 30 maart samen met echtgenote en dochter Froukje de 40 km wandeltocht volbracht, eerste doel bereikt. Na een welverdiend Sauna bezoek die zaterdagavond om de spierpijn wat te verzachten, op zondagochtend om 10.00 uur naar het Ewalds Cargo Care paviljoen voor een massage van de bovenbenen en de kuiten. (goed geregeld Vividus!) Ik voelde me klaar voor de strijd en aangezien ik een startbewijs voor zowel 5 alsook 10 km had, besloot ik te starten op de 5 km. Uitgelopen in 28.14 Na een korte pauze vervolgens gestart voor de 10 km. Ook deze uitgelopen in 1.02.48 Ook dochter Froukje liep dezelfde afstanden en ook zij liep ze beiden uit. Dat was wat we ons als doel hadden gesteld, en ik ben erg blij dat ons dat is gelukt. Ik ben erg blij dat de Venloop ons middels deze Dreamteam ervaring in de gelegenheid heeft gesteld deze doelen te verwezenlijken. Vanaf deze plaats nogmaals mijn dank daarvoor.

Het Hardloopvirus heeft me aangestoken en volgend jaar ben ik er zeker weer bij!

Ps. afgelopen week mijn eerste wedstrijd na de Venloop gelopen. 10 km in 58.23 niet slecht toch?

Groetjes,
Peter Schell

 Blog Nicole Hendrix  – deelnemer – 14-03-2019

Veni, Vidi, Vici. 
Toen we in september begonnen met de trainingen en ik ingedeeld werd in de beginnersgroep baalde ik best wel. Ik had de wens om de halve marathon te rennen en dit voelde dus wel heel ver van mijn doel verwijderd. 

Ik legde me vrij snel neer bij de keuze van de trainers en bedacht me dat het psychisch waarschijnlijk in mijn voordeel zou werken. 
Ik kon beter een training goed mee komen en er plezier aan beleven, dan dat ik echt iedere training alles zou moeten geven om mee te komen met de groep. 

Al vrij snel kwam ik erachter dat ik de 5 km puur op wilskracht liep, dit weinig te maken had met conditie en het verstandiger was om het op een verantwoorde manier weer op te bouwen. Ik moest toegeven dat ik qua conditie en kracht flink ingeleverd had het afgelopen jaar en dat dit tijd nodig had om weer opgebouwd te krijgen. Het doel van de halve marathon heb ik voor dit jaar laten varen en werd bijgesteld naar de 10 km. Waar ik eerst gedacht had veel zaterdag trainingen te moeten missen omdat ik zou moeten werken, bleek mijn rooster me gunstig gezind te zijn waardoor ik de eerste weken geen trainingen miste. Ik had er plezier in en merkte dat ik het vertrouwen in mijn lijf weer terug begon te krijgen!

De weken vlogen voorbij. Een aantal leden van het team hadden te kampen met blessures en pijntjes, maar ik voelde me lichamelijk prima. Samen met Emmie ‘zweefde’ ik een beetje tussen het beginners team en het gevorderde 10 km team in. Ik had nog niet het vertrouwen dat ik met het 10 km team kon gaan mee trainen, maar voelde wel dat ik lichamelijk meer aan kon. 

Psychisch had ik het zwaar. Iedere training opnieuw zei een stemmetje in mijn hoofd dat ik beter kon stoppen. Om dit stemmetje te verdrijven ging ik trainen met muziek in mijn oren. Het woord    ‘opgeven’  staat niet in mijn woordenboek, dus bikkelde ik gewoon door. 

Ook thuis bikkelde ik gewoon door. We kochten een oude boerderij welke flink verbouwd moest worden. Tussen het gezinsleven, werk en trainingen door was ik flink in de weer met sloopwerkzaamheden. Een zaterdag bestond uit hardlopen, klussen, nog meer klussen, dozen inpakken en ’s avonds laat doodmoe omvallen. Iedere mogelijkheid om te klussen werd aangegrepen en volop benut.
Lichamelijk begon ik dit te merken. Mijn knie speelde op en omdat mijn lichaam die klachten wilde opvangen ging ik verkeerd lopen. Dit resulteerde in allerlei lichamelijke klachten. 

Mijn lichaam floot me terug. Ik wilde te veel. Te snel. 
Daarbij komend bleek dat mijn hardloopschoenen aan vervanging toe waren, de demping was niet meer optimaal en dat hielp niet echt mee. 

Ik kocht nieuwe schoenen en deed het wat rustiger aan. De lichamelijke klachten verminderden, maar mentaal gezien had ik het moeilijk. Tijdens de duurloop trainingen op zaterdag kon ik voor mijn gevoel vaak niet meekomen en dat zorgde ervoor dat het stemmetje in mijn hoofd weer steeds meer op de voorgrond trad. Ik begon me langzaam wat zorgen te maken of de 10 km wel haalbaar zou zijn. Henk en Irus zeiden iedere keer weer dat dit haalbaar is en het erin zou zitten, maar ik bleef eraan twijfelen. 

Ik probeerde het doel los te laten en besloot tijdens de trainingen meer te gaan letten op wat me nu wel al lukt. Eigen tempo bepalen, eigen tempo vasthouden, me niet gek laten maken omdat anderen sneller zijn. Dat maakte de trainingen weer prettiger en het vertrouwen in mezelf groeide langzaam weer. 

Afgelopen zaterdag kregen we bij aanvang van de training te horen dat we een duurloop van 10 km zouden doen. Het liefst had ik me omgedraaid en was ik naar huis toe gegaan. Ik was bang dat het niet zou lukken en deze training mijn vertrouwen in mezelf weer met de grond gelijk zou maken. 
Met de nieuwjaarsloop (5km) op 6 januari, waarbij ik echt helemaal kapot ging, nog vers in mijn geheugen, was de angst en twijfel behoorlijk aanwezig. 

We zouden beginnen met 1 km inlopen, dan wat losmaak oefeningen doen en daarna een route rennen. Die ene km werden er bijna 1,5 en ik had het lichamelijk en psychisch zwaar. Ik moest mezelf pushen om te blijven rennen en niet op te geven. Muziek in de oren… verstand op 0.

In mijn hoofd herhaal ik steeds hetzelfde:

Doorgaan. 
Ik wil niet stoppen. 

Ik kan dit! 

Tijdens de oefeningen bedenk ik voor mezelf waardoor het komt dat ik het zwaar heb. Ik kom tot de conclusie dat ik me laat leiden door mijn angst en dat ik het tempo van anderen probeer bij te houden. 
Ik besluit om mijn eigen tempo te zoeken en me niet meer te focussen op de rest van de groep. 

Irus blijft tegen me praten (een welkome afleiding!) en ik merk dat ik tijdens het rennen nog gewoon iets terug kan zeggen. Ik heb mijn tempo te pakken. Voor ik het weet zijn we de 5 km voorbij. Een hatelijk stemmetje in mijn hoofd zegt me dat ik PAS op de helft zit en dus nog alle tijd heb om het op te geven. 
Ik negeer deze stem en laat de nog te lopen afstand los. Met de gedachte “Ik zie wel hoe ver ik kom” ren ik in mijn eigen tempo verder. 

Op mijn horloge zie ik vluchtig dat we al 7 km aan een stuk gerend hebben. Ik ben nog niet moe. Mijn ademhaling zit goed. Mijn benen voelen goed. Mijn voet, die iets eerder leek te gaan slapen, lijkt zich weer te herstellen…. en het gevoel van vertrouwen groeit. 

De 8 km dient zich aan en ik spreek hardop uit dat ik nu al trots ben op mezelf. 

Met een trots gevoel en horloge dat een totale afstand van 10,25km weergeeft ren ik door de poort. 

1 uur en 20 minuten zijn we onderweg geweest. 

Vluchtig bedenk ik me dat de snelheid te wensen overlaat, om vervolgens deze gedachte aan de kant te zetten en te bedenken dat 1 uur en 20 minuten rennen wel echt een hele lange tijd is en ik daar zeker weten trots op mag zijn. 

De 10 km zit wel degelijk in de benen! 
Er zijn geen beren op de weg. 

Die zitten enkel in mijn hoofd. 

Groetjes,
Nicole Hendrix 

Blog Peter Gringhuis – deelnemer – 10-03-2019

Reuver, 10-03-2019

Zoals wellicht bekend zal de komende Venloop voor mij de laatste wedstrijd zijn waar ik aan zal deelnemen en eerlijk gezegd valt mij dit zwaar. Waar het in 2008 begon met als doel de 10 km te rennen en dit ook is gelukt en uiteindelijk in 2013 een voor mijn begrippen mooie tijd heb gerend (net boven het uur), heb ik daarna nog 2 keer deelgenomen aan de halve marathon die voor mij altijd een hoogtepunt zal blijven. Wat heb ik elk jaar genoten van het publiek en de perfecte organisatie van dit prachtige evenement.
Nu even naar de afgelopen periode met het dreamteam. Ik begon met een basis conditie die redelijk goed is aangezien ik altijd ben blijven rennen om tegen mijn spierziekte te strijden. Afgeraden werd mij om wedstrijden te rennen aangezien het risico bestaat dat ik dan te diep ga en dit voor mijn spierziekte niet goed is.
Het dreamteam werd al vanaf het begin opgedeeld in 2 teams, 5 km groep en de 10 km groep. Ik kon gelukkig gelijk in de 10km groep aansluiten zonder enig probleem. Het groepje van de 10 km werd langzamerhand groter en hierdoor ook leuker. Trainingen zijn zeer gevarieerd door Henk voorbereid en onder goede begeleiding van Irus iedere week uitgevoerd.
Helaas bleek voor mij dat mijn spierziekte toch progressiever is dan gedacht. Hierdoor i.o.m. mijn medische begeleiders van het Radboud besloten het rustiger aan te doen en iedere tijd uit mijn bol te zetten, doelstelling is pijnvrij uitrennen en te genieten van het fantastische evenement die de Venloop is.
Het zal voor mij een zwaar afscheid zijn zeker als ik dadelijk over de Parade naar de finish aan het rennen ben. Ik wil de Venloop en iedereen die mij de afgelopen periode heeft gesteund dan ook bedanken dat ik deze kans nog krijg. Vooral Henk Houthooft, Henk ten Have en Irus Rondeel bedankt voor het luisterende oor en jullie enthousiasme.
Nu de laatste paar weekjes rustig aan en vooral heel blijven en hopelijk met een zo volledig mogelijk dreamteam aan de start verschijnen. Wellicht kan ik mijn steentje bijdragen bij de Venloop in de toekomst.
Maar nu vooral op naar de finish!

Groet, Peter

Blog Miriam van Elmpt – deelnemer – 28-02-2019

Mijn Dreamteam avontuur tot nu toe.

Het is –geloof ik– ergens op het laatst van de zomervakantie als mijn renmaatje Audrey tegen mij zegt: ‘Goh, Miriam, je kunt je weer inschrijven voor het Dreamteam van de Venloop!! Ik heb alvast een nominatiebrief gestuurd voor jou!!’ Na een aantal dagen twijfelen, besluit ik om zelf toch ook maar een brief te sturen. Ik heb vorig jaar van redelijk dichtbij kunnen zien wat het Dreamteam voor iemand kan betekenen. En dacht: die ondersteuning kan ik eigenlijk ook wel gebruiken.

Ik weet niet eens meer hoe lang ik daarna heb moeten wachten, maar ineens was daar die belangrijke mail: Jij bent een van de leden van het Dreamteam van dit jaar!! Wat was ik blij! Maar gelijk volgde voor mij de eerste uitdaging: aanwezig zijn bij de eerste informatieavond. Ik moest die betreffende avond werken en wist niet zeker of ik het ging redden. Helaas, dus niet!! Dus geen eerste kennismaking met de rest van het team…

Op de eerste trainingsdag was ik zeker wel van de partij en werd die kennismaking nog even dunnetjes overgedaan om vervolgens aan de slag te gaan. Een gedeelte van de groep met Irus mee (diegene met de langere afstanden) en de rest met Henk, ik dus ook!

Ik merkte al snel dat ik weer plezier kreeg in het rennen. Of het nu ging om rennen met warm weer, in de regen of zelfs een woensdagavond in de vers gevallen sneeuw (en niet een klein beetje hoor, wat hebben we nog lol gehad door na de training lekker op onze buik van het “dijkje” af te glijden) 

Het ging steeds een stukje beter. En waar anderen om mij heen helaas zo nu en dan kampten met blessures, bleef ik bespaard. Althans… Totdat ik een aantal keer totaal geen lucht meer kreeg tijdens het trainen. Op aandringen van mijn mede-dreamers toch maar een afspraak gemaakt bij de huisarts. Die kon na een klein onderzoek niks vinden, dacht al snel aan inspanningsastma, maar wilde voor de zekerheid toch ook het hart nakijken.

Na ruim een maand wachten op de fietstest in het ziekenhuis, bleek er met mijn hart in ieder geval niks aan de hand. Wat een opluchting! Inspanningsastma, dat zal het dan waarschijnlijk wel zijn en met een receptje voor een “pufje” kan ik weer verder. Kijken of het werkt.

Nou, het werkt prima. Ik kan weer lekker trainen en heb weer meer lucht!

En die lucht had ik hard nodig, want inmiddels was het februari en stond de Berdenloop voor de deur.

Het werd een heerlijke dag. ’s Morgens verzamelen en lekker samen naar de start. Samen met Kelly en Henk de 4km rennen. Heerlijk in het zonnetje! Froukje en Peggy lopen later de 7,5 km en komen ons bij de start al aanmoedigen, net als Wendy, die helaas niet loopt. (Peter zal uiteindelijk bij de finish staan om ons te feliciteren, ook hij liep helaas niet mee).

Wat fijn, zoveel supporters.

De run gaat geweldig! Als Henk na 1 km zegt wat onze gemiddelde snelheid tot dan toe is, zeg ik gelijk: dat tempo ga ik nooit 4km lang volhouden hoor! (terwijl later zal blijken dat dit precies het gemiddeld is over de totale 4km) Kelly en ik rennen allebei op eigen tempo verder en weten allebei onder de 30 minuten de finish te halen (ik had zelfs nog flink wat over voor een laatste sprint naar de finish) Mijn dag kan niet meer stuk!

Natuurlijk gaan we niet meteen naar huis, maar worden ook de lopers van de 7,5km nog enthousiast door ons aangemoedigd!

Nog nagenietend van de dag bedenk ik me ineens: Nog maar een paar weken en dan is de Venloop! Nog maar een paar weken om te trainen.

Maar als het net zo gaat als bij de Berdenloop. Weet ik zeker dat het helemaal goed gaat komen.  Voor mij en vast en zeker ook voor de rest!

Venloop 2019, Here we Come!!!

Groet, Miriam

Blog Froukje Schell – deelnemer – 18-02-2019

Dagboek van een ‘dreamer’
Hardlopen met hobbels op de weg

Augustus 2018 – inschrijving en selectie
Op de Facebookpagina van de Venloop verscheen een berichtje. Ze zochten deelnemers voor het Dreamteam. Ik stuurde het door naar mijn vader. “Is dit niet wat voor jou? Misschien lukt het met deze begeleiding wél om de 10 km te rennen…” Na even twijfelen schreef mijn vader zich in. Vrijwel meteen besloot ik me ook in te schrijven, ons doel was immers om samen de 10 km van de Venloop te rennen. Toen we op 24 augustus het bericht kregen dat we allebei waren geselecteerd, waren we ontzettend blij en dankbaar voor deze enorme kans! Nog dezelfde week maakten we kennis met onze trainers en de andere ‘dreamers’ tijdens een kick-off. We krijgen te horen dat de trainingen plaatsvinden op woensdagavond en zaterdagochtend en dat brengt voor mij een praktisch probleempje met zich mee. Op woensdagavond vindt namelijk ook mijn voetbaltraining plaats. Na overleg met mijn voetbalteam heb ik besloten voor de volle 100% voor het rennen te gaan. Ik schrap mij voetbaltraining op woensdag en mijn sportschema voor de komende tijd is gemaakt: woensdag hardlopen op de baan, vrijdag voetbaltraining, zaterdag afstand hardlopen en op zondag voetbalwedstrijd.

September 2018 – start van de trainingen
Op 9 september stond de eerste training gepland op Sportpark Vrijenbroek. Met de stralende zon op onze nieuwsgierige en toch ook wel ietwat gespannen koppies, lieten Henk en Irus ons de basis van het hardlopen zien. We hebben veel geleerd over techniek, loopscholing, warming-up en cooling-down, maar nog niet écht gerend. In de daarop volgende trainingen begonnen we het hardlopen langzaam op te bouwen. Ook werd er duidelijk dat we op woensdag altijd op de baan trainen en op zaterdag ‘naar buiten’ gaan. Als ‘Baolders maedje’ ben ik niet heel bekend met de Venlose natuur en ik stond de eerste keer dan ook versteld van de pracht van het Jaomerdal. Wat een geluk dat dit natuurgebied direct naast ons sportpark ligt! Half september stond er nog een weekje vakantie in Macedonië gepland, waardoor ik niet kon trainen. Ik was bang dat ik meteen achter zou lopen op het team, maar dat was gelukkig niet het geval.

Oktober – het gaat lekker!
Alles gaat van een leien dakje. Waar veel teamleden helaas te maken krijgen met pijntjes en blessures, gaan de trainingen bij mijn vader en mij super. We genieten van de trainingen, worden met de week enthousiaster en het feit dat we na zo’n korte periode al 10 km aan een stuk hardlopen, maakt ons stiekem ook wel een beetje trots. Ik merk dat ik erg graag ‘buiten’ ben en een ontzettend lekker gevoel krijg van het lopen in de natuur. Ook vind ik het mooi om te zien welke enorme groei teamleden doormaken. Het is duidelijk dat de aanpak en trainingen van Henk en Irus succesvol zijn. Pap en ik beginnen ons voorzichtig af te vragen of er voor ons meer dan 10 kilometer mogelijk is op 31 maart…

November – nieuwe kleding en griep
Langzaam begint het buiten kouder en natter te worden en dat betekent dat er een nieuwe hardloopgarderobe aangeschaft moet worden. Met producten zoals gevoerde broeken, sjaaltjes, thermoshirts en oorwarmers, zorgen we ervoor dat het ook in deze weersomstandigheden prettig rennen blijft. Het herfstachtig weer brengt voor mij echter ook een flinke griep met zich mee en dus moet ik enkele trainingen laten schieten. Balen, het ging net zo goed. Als ik in de daaropvolgende weken ook nog niet op volle kracht kan trainen door de nasleep van deze griep (pijn aan de ribben, ingeleverd op conditie) merk ik voor het eerst hoe het is om te hardlopen als het even wat minder gaat. En eigenlijk is het prima om dat ook eens te ervaren. Des te meer waardeer ik namelijk het plezier dat ik normaal in de trainingen heb! Gelukkig helpen de opbeurende woorden van mijn teamgenoten en het goede advies van Irus me weer op weg. Het duurt niet lang of ik ben weer op hetzelfde niveau als de groep. Ik geniet weer als voorheen!

December – blessureleed
Het is vrijdag 7 december 2018, de laatste voetbaltraining voor de winterstop. We trainen in de zaal, want de buitentrainingen zijn afgelast. Na 20 minuten ballen gebeurt er iets waarvan ik hoopte dat het mij –zeker in aanloop naar de Venloop- bespaard zou blijven… Mijn enkel klapt om en wordt vrijwel meteen dik en blauw. Ik herken dit van teamgenoten en weet dan ook al voor ik een arts heb gezien dat ik een flinke scheuring heb in mijn enkelbanden. Dat kan ik niet gebruiken en al helemaal niet nu ik zo intensief train voor de Venloop! Ik baal als een spreekwoordelijke stekker en zie de Venloop al aan me voorbij gaan… Waar ik me vorige maand nog druk maakte om een simpel griepje, hoopte ik nu dat ik griep had in plaats van gescheurde enkelbanden! Al snel weet ik echter een knop om te zetten. Dit is gebeurt, helaas, niets meer aan te doen. Nu vooruit kijken en volop werken aan het herstel! De fysio bevestigt inderdaad mijn vermoeden en samen stellen we een behandelplan op. Ik herstel bewonderenswaardig snel en 2e Kerstdag, ren ik (weliswaar met brace, maar wél pijnloos) de Kasteelloop in Horst samen met mijn teamgenoten. Ik ben weer ‘back on track’ en besluit tot aan de Venloop niet meer te voetballen, om nóg een blessure te voorkomen.

Januari – domme pech!
Ik kan al snel weer met de groep meetrainen en heb dus gelukkig weinig ‘last’ gehad van mijn blessure. Ook lopen over losse zand of zelfs ongelijke ondergronden in het bos gaat weer als vanouds. Om wat wedstrijdervaring op te doen, loop ik de Heldense Bossencross met Irus! Ik ben inmiddels alweer ruim een maand aan het trainen na mijn blessure en heb weer volop vertrouwen in de Venloop! Pap en ik hebben het zelfs over ‘een hardloopleven’ na de Venloop. “Gaan we bij een vereniging?” “Wat zijn de mogelijkheden?” We hebben het bekende hardloopvirus te pakken!
Het enthousiasme is echter van korte duur, want geloof het of niet, maar op 27 januari tijdens mijn hardlooptraining scheur ik wederom mijn enkelbanden. Dezelfde enkel, dezelfde ‘knak’, dezelfde pijn… Dit kan toch niet?! Er spookt van alles door mijn hoofd. “Ben ik de vorige keer te snel begonnen?” “Is dit gewoon domme pech?” “Gaat mijn Venloop nog wel door?” “Ben ik niet voorzichtig genoeg geweest?” “Had ik maar…” “Wat als…”. Vragen waar ik geen antwoord op krijg, maar feit is dat ik opnieuw moet herstellen. Wederom pootje hoog, goed koelen, rust nemen en goed naar mijn lichaam en de fysio luisteren. Ik baal. Ik wilde alles uit deze unieke en eenmalige kans halen… Kijken waartoe ik op sportief gebied in staat was. Er had zoveel meer ingezeten… Ik denk dat ik blij mag zijn als ik mijn oorspronkelijk gestelde doel –op zaterdag 40 km wandelen en op zondag 10 km rennen- überhaupt ga halen.

Februari –  Knallen!
Na wederom een herstel van drie weken mag ik weer voorzichtig beginnen met trainen. In overleg met de fysio en de trainers is afgestemd dat ik in ieder geval tot aan de Venloop mijn enkel bij elke training intape. Daarmee voorkom ik hopelijk dat er nóg een keer iets gebeurt. Op zaterdag 9 februari heb ik de volledige training (heuvels!) met het team mee kunnen doen. Na weken van pech, kan ik me vanaf nu weer voor 100% geven. Ik ga nog enkele weken flink knallen om mijn doel eind maart te behalen!

Groetjes,

Froukje Schell

Blog Peter Schell – deelnemer – 08-02-2019

Hoi,

Inmiddels ben ik zo’n 4 maanden lid van het Dreamteam 2019 en fanatiek aan het trainen voor het door mijn gestelde doel; zaterdags 30 maart 40 km wandelen en zondag’s 31 maart 10 km hardlopen binnen het uur en dat samen met mijn dochter Froukje. Aangezien ik bij het begin van de trainingen nog met vakantie was, kon ik pas vanaf week 3 mee instromen. Een kleine achterstand had ik dus, even wennen aan het team en ervaring opdoen hoe het er aan toe gaat in zo’n groep.

Het bleek dat er in 2 groepjes getraind wordt; de beginners die voor de 5 km gaan en een groepje van ietwat gevorderden met 10 km of verder als doelstelling. Complete schema’s werden er opgesteld om op een verantwoorde wijze te komen tot ieders gesteld doel. Er wordt tussen de trainers elke training professioneel geëvalueerd; wie kan wat, wie maakt welke progressie, wie heeft een blessure en moet bij bepaalde zaken ontzien worden. etc etc. Het groepje van beginners traint onder de bezielende leiding van trainer Henk ten Have; het andere groepje onder leiding van trainster Irus Rondeel, zelf ook een fanatieke hardloopster.

Overkoepelend onderhoud Henk Houthooft de contacten met de Venloop organisatie en begeleid zeer betrokken alle organisatie technische zaken als fotograaf/hardloopjasjes/handschoenen/coördinatie plaatsing foto’s en blogs op de website. Al met al een zeer bevlogen team van specialisten die ons zeer betrokken begeleiden met maar 1 doel; onze eigen doelstelling zien te realiseren.

Maar nu weer even terug naar mezelf;
2x per week (woensdagavond en zaterdagmorgen) op de fiets van Baarlo naar Vrijenbroek; een goede warming-up! en weer naar huis; een prima cooling down. 23 september de eerste training. Wat onwennig voor het onbekende, doch dat maakte al snel plaats voor respect voor de trainers en hoe ze communiceren met alle deelnemers; op een begrijp baar niveau, duidelijk en met begrip voor ieders situatie.

Deze week begonnen in de beginnersgroep aangezien het uiteraard niet bekend was hoe mijn lichamelijke gesteldheid/fitheid was. Dat bleek erg mee te vallen, waarschijnlijk omdat ik toch ook al geruime tijd 2x per week aan spinning deed. Een week later werd ik ingedeeld in de ietwat gevorderden groep en na enkele weken vond ik zelf dat ik daar toch al behoorlijk mee over kon (als oudste deelnemer binnen het team). Week na week werd er progressie geboekt en ik (maar ook de rest van het team) ging het steeds leuker vinden om te doen. Het werkt echt wel verslavend. Ik moet zeggen dat het groepje wel wat uitgedund werd, aangezien Wendy verstek moest laten gaan met achillespeesklachten, en de andere Peter met klachten die de kop opstaken vanwege zijn spierziekte.

Op 21 oktober was er de Bridge to Bridge run, waar ik echter nog niet aan mee deed was net te vroeg, moest nog wat meer getraind worden om die afstand vol te houden. De trainingen liepen verder voorspoedig, en er kwam een derde (eigen) trainingsdag bij op maandagavond. Toen Froukje eind november haar enkelbanden scheurde tijdens de laatste training van het voetballen voor de winterstop, heb ik een aantal weken op de zaterdagen privé training van Irus gehad aangezien Peggy vanwege haar werk vaak op zaterdag niet aan de training kon deelnemen. Wat zijn er toch veel mooi routes mogelijk in en rond het Joamerdal!

De volgende uitdaging zou de Orion nieuwjaarsloop zijn op 6 januari; helaas voor mij was dat echter dezelfde datum als de eerste Venloop wandel oefentocht. Ik wilde toch wel wedstrijdervaring opdoen en schreef me in voor de Kasteelloop in Horst op 2 de kerstdag 26 december. Ik wist zelfs alle fitte teamleden zover te krijgen dat ze ook meededen, inclusief Irus! Mijn eerste hardloopwedstrijd ooit!! Ik had me ten doel gesteld 5 km te lopen en binnen het halfuur te finishen, het werd 29.44!! en stiekem was ik best trots dat ik dit inmiddels in een kleine 3 maanden voor elkaar kreeg. Ik had de smaak van wedstrijden te pakken en schreef me vol goede moed in voor de Heldense bossen verloscross op 20 januari en voor de Vlakwatercross op 27 januari in Venray. Ook de Scopias trail lonkte op 3 februari, doch die dag was er weer een Venloop wandel oefentocht die ik ook niet wilde missen i.v.m. de uitdaging die ik ben aangegaan voor de zaterdag voorafgaand aan de Venloop op 31 maart.

Op 12 januari tijdens de duurlooptraing echter kwam er aan alle snelle progressie na ca 8km een einde toen ik na in eerste instantie verzuringverschijnselen in mijn rechterkuit, plotseling moest stoppen vanwege een stekende pijn… balen!!! Na een pijnlijk weekend kon ik gelukkig al op dinsdag terecht bij Richard van Vividus, die me na een goede massage gerust kon stellen.. geen onoverkomelijke zware blessure en na een week rust mocht ik rustig de trainingen weer hervatten. De cross in Helden op 20 januari kwam echter te vroeg en ik moest verstek laten gaan. Wel ben ik als toeschouwer aanwezig geweest om Froukje en Irus aan te moedigen.

22 januari korte training gedaan zonder last te hebben, en dus woensdag 23 januari de reguliere training weer hervat. Om toch weer wat gelopen te hebben voor de Vlakwatercross op 27 januari. Na 6.5 km echter, een kleine 200 meter voor het einde van de training, sloeg het noodlot opnieuw toe;  zelfde kuit, zelfde blessure en ik wil best bekennen dat ik toen bang was dat dit wel eens het einde kon betekenen van mijn Venloop avontuur. Ik had niemand nodig om mij te adviseren de Vlakwatercross te laten schieten. Het ging gewoonweg niet en het gezond verstand wint dan toch. Op 28 januari weer naar Richard en na wederom een professionele behandeling, oefeningen en een aangepast trainingsschema met oefeningen voor thuis voor de komende week kon ik weer huiswaarts. Het herstel verliep door de aangepaste voorzichtige trainingsopzet voorspoedig en 3 februari heb ik deel kunnen nemen aan de eerder genoemde Venloop wandel oefentocht van 20 km. Op maandag en dinsdag rust en woensdag 6 februari de training hervat; weliswaar zonder kuit belastende warming up, maar de training zelf verliep zonder problemen. Hopelijk komt de blessure niet meer terug en ben ik 24 februari klaar voor de Berden Voorjaarsloop. Fingers crossed!!!

Groet,

Peter Schell

Blog Peggy – deelnemer – 16-12-2018

Vanochtend toen ik opstond lag er opeens sneeuw! ❄️ Het zag er prachtig uit! Maar er stond ook nog eens een duurloop met heuvels op de planning. Eng hoor! Ik had nog nooit met sneeuw hardgelopen. Deze koukleum blijft dan liever binnen. Ik heb mijzelf echt de deur uit moeten slepen. Warm aangekleed. Voor het eerst mijn Venloop dreamteam jasje aan. Een ontbijtje gegeten waar ik het hopelijk lang op volhoud. Ik ben niet echt een goede ontbijter (heel slecht ik weet het) dus ik ben nog aan het uitproberen wat ik het best kan eten voordat ik met een duurloop begin. Bij een korte loop tot 5km red ik het met een banaan, pindakaas en een kop thee of water. Brood met appelstroop werkt meestal ook maar ik had geen trek in brood en de appelstroop was op. Dan maar een energyreep die ik laatst gekocht had. Bij de recensies op internet had ik gelezen dat veel duursporters (waaronder wielrenners & hardlopers) deze reep gebruikte voor of tijdens de training. De kcal & koolhydraten waardes zaten vrij hoog om het langere tijd voltehouden. Dus ik gokte het erop. Hardlopen is niet alleen maar rennen, maar er komen ook veel andere dingen bij kijken zoals goede gezonde voeding, ben ik achter gekomen. Daar ben ik ook nog een balans in aan zoeken. Ik had gekozen voor de smaak cookies & cream. Best te eten inderdaad stevig door onder andere de havervlokken. De cookies & cream smaak zat gemengd met witte chocolade aan de onder en boven kant van de reep. Na de reep (die maar 125g was) zat ik meteen vol maar gelukkig geen zwaar gevoel op de maag. Een goed begin dus. Toen toch maar naar de training gegaan. Op de fiets was het op sommige plekke echt glad maar onderweg zag ik ook heel veel hardlopers. Als hun het kunnen dan kan ik het ook sprak ik mijzelf toe. Aangekomen bij Scopias stonden trainster Irus en de andere deelnemer Peter al klaar. De andere groep van Henk die een kortere afstand deed was al iets eerder begonnen. Irus gaf als tip op verse sneeuw te lopen. De training was zwaar. Vooral met de heuvels, de ijle lucht, mijn hartslag die maar hoog bleef en ik kreeg mijn ademhaling niet goed onder controle, verzuring in mijn benen door de heuvels. De sneeuw viel daarentegen reuze mee. Het geluid van het kraken van de sneeuw onder mijn voeten was echt een heerlijk geluid. Het was prachtig onderweg. (Zie de foto die Irus van mij en Peter maakte) Peter liep voorop terwijl ik mijn tempo terug liet zakken zodat ik het makkelijker vol kon houden. Irus liep een groot stuk langs/achter/voor me om me toch aan te moedige en door te zetten. Zodra ik wilde opgeven en gaan wandelen moest ik toch blijven dribbelen zodat ik in beweging bleef. Terug bij Scopias was ik toch erg blij dat ik het gedaan heb. Helaas niet in het tempo met versnellingen dat ik hoopte maar het is toch een duurloop door de sneeuw geworden van 11,23km. Voor de eerste keer in de sneeuw, dat is toch al een mijlpaal. In die 11km heb ik wel 100x willen stoppen en het op willen geven. Maar ik heb doorgezet en 11,23km gelopen. Mijn langste afstand tot nu toe. Het is nog een lange weg naar de halve marathon en gaat nog veel zwaarder worden. Maar ik ben nu al super blij met de fantastische trainers Henk & Irus en alle stappen en progressie die ik tot nu toe heb gemaakt. Al heb ik ook wat tegenslagen gehad maar ik probeer positief te blijven en ik ga ervoor! 

Groetjes Peggy

Blog Kelly – deelnemer – 05-12-2018

Overwinning!

De eerste 5 km hardlopen is een feit. Ik ren, iets wat ondenkbaar was toen ik op 8 september de eerste keer de renbaan op stapte. Het waren pittige maanden waarin ik me regelmatig af vroeg waar ik mee bezig was. Wat heb ik vaak voor het hek van de renbaan gestaan met de neiging om me weer om te willen draaien.

Het zat in mijn hoofd en soms ook in mijn onwillig lijf. Iedere keer als ik de drempel over kwam was daar het team. Een hecht team met stuk voor stuk kanjers en geweldige trainers. Iets waarvan ik zeker ben dat ik dit straks ga missen, maar daar ga ik nu nog niet aan denken.

Ik ben nog steeds dankbaar voor de kans die ik gekregen heb. Ik heb deels mijn doel al bereikt, ik voel me weer gezond en fit en het kan alleen maar beter worden. Op naar de Venloop. Ik ben er klaar voor!

Blog Nathalie – deelnemer – 28-11-2018

We zijn nu een kleine 3 maanden onderweg met de voorbereidingen op de Venloop 2019. Ik train zelf voor de 5 km. Dat vind ik om mee te beginnen meer dan genoeg.

De trainingen zijn begin september gestart. Dit was 4 maanden na mijn bevalling en dat merkte ik in het begin ook wel. Inmiddels ben ik wat gewend aan het trainen en reageert mijn lichaam er ook beter op. Na ongeveer 4 weken trainen ontwikkelde ik helaas een blessure aan mijn knie. De welbekende lopersknie kwam voorbij en dat zorgde ervoor dat ik 3 weken rust moest inbouwen. Dit is natuurlijk niet iets dat je wil zo kort na de start maar het was niet anders. Inmiddels gaat het stukken beter en kan ik ongeveer 3 km lopen.

De grootste overwinning voor mezelf is nu al dat ik met plezier thuis mijn hardloopkleding aan doe en lekker een rondje ga lopen. Ik hoop dit vast te houden want dat is mijn absolute doel! Op naar de Venloop op 31 maart 2019!